Halloween + winactie

Zoals jullie weten was het halloween! Tijd om lekker rond te spoken, geweldige Meetings te ervaren en vooral te genieten van het griezelllleeeennn!

Via Social media zag ik wat leuke foto’s voorbij komen!

Van mijn vriend Ben komt deze foto :

Van de meeting met Jen en vele andere auteurs kom deze foto :

& Als laatste deze foto van mijn vriendin Charissa! ( verrassing!)

Na de gave foto’s die ik heb gevonden is het nu tijd om wat aanraders van boeken op een rij te zetten!

Ik ken 2 bundels met het thema Halloween :

Andere boeken met een eng of spannend thema zijn en van Nederlandse bodem :

& splinter tussen boek 2 en 3

Een  Engels boekje van eigen bodem en deel 2 komt 3 december uit.

& Natuurlijk moet je na wat hartverzakkingen bijkomen met iets leuks en dat leuks wil ik jullie geven!

Namelijk 3 boeken : Een spannend boek met erotisch tintje, een magisch boek en een boek vol geheimen. Natuurlijk is dat niet alles je krijg ook nog een mooie mok voor een bakkie thee, koffie of warme choco! Samen met rondvliegende spoken en verloren oogballen!

Wat moet je doen?

Volg mijn blog via de mail of wordpress. ( onderaan de pagina kan je je aanmelden. )

Volg mij via Facebook : klik hier voor Facebook

& Als laatste vertel mij je ergste waargebeurde verhaal of dat van iemand die je kent!

Voor de mensen in nl met de normale post of kiala en voor België alleen kiala ivm de kosten . Meedoen kan tot 17 november! Succes

Categories Niet gecategoriseerd

0 thoughts on “Halloween + winactie

  1. Okay, bereid je voor op een raar verhaal.

    Mijn ergste waargebeurde verhaal?!?
    Ik zou zeggen vraag het aan mijn beste vriendin Priscilla, zei durft ons huis niet meer in hahaha… Ja klinkt raar maar het is waar. Er gebeuren soms vreemde dingen in ons huis. Na een aantal jaar raak je eraan gewend, maar als je gasten over de vloer hebt, is het toch wel moeilijk uit teleggen.

    We hadden zelfs een medium gevraagd te komen, Joyce heet ze. Ze kwam ons huis binnen en zei ik voel bepaalde energie hier die ik niet kan plaatsten… Ach joh echt?!?

    Het raarste/ergste/engste is denk ik dat we familie en vrienden op bezoek hadden en priscilla bleef logeren. Rond 21:00 uur ofzo hoorden we ineens een enorme knal en scherven en gebonk. Iedereen zat of in de huiskamer of in hun slaapkamer…
    De hele straat had het gehoord. Wij kijken waar het vandaan kwam, kwam het natuurlijk bij ons beneden vandaan. Een vitrine kast waar wij net het as van mijn oma in hadden gezet die dag, was ingestort en al het glas was gebroken. Er stond heel weinig in de kast, voornamelijk fotolijstjes en mijn oom en 2 oma’s assen in urnen… Tjah, leg dat maar eens uit aan de familie…. We zeiden maar als excuus glas moeheid en dat er een domino effect daardoor was ontstaan en alles kapot ging. Priscilla deed die nacht geen oog dicht, want ze wist dat we die middag de urn erin hadden gezet. En ze weet dat er eerder iets is gebeurd (waar zei ook bij was). We lopen er niet te koop mee, maar soms grappen wij erover om met halloween toegangstkaartjes te verkopen voor een tour door ons huis haha

    Maar de vraag is natuurlijk wat is het echt geweest?!? Tjah ik ga daar maar geen uitleg over geven. Niet iedereen gelooft in het hiernamaals, maar ik weet wel dat er iets is. Geen geesten ofzo maar denk eerder aan energien van de overledenen.

    Dit is denk ik wel 1 van de engere dingen geweest. Maar ik ben ermee opgegroeid, ik ben er niet bang meer voor en sta er ook niet raar van te kijken meer als er wat gebeurt.

    1. woww wat een verhaal! Ik zou soms echt bang zijn maar alles went toch! Toch ik bij mijn moeder woonde had ik bijna iedere dag een meisje van mijn leeftijd toen rond de 15 in een witte jurk die mij advies gaf en zei me dat ik bij die jonge die mij leuk vond uit de buurt moest blijven. Nadat onze vriendschap voorbij was is ze weg gegaan en niks meer gehoord. echt creapy.

  2. Oja…. en glaasje draaien. Dat overtrof alles. …. ik zal nooit meer een geest vragen om zich te laten zien. .. met twee vriendinnen nog nooit zo bang geweest. Er vloog vanalles van mijn kast af. Horizontaal door de lucht. Weken niet kunnen slapen daarna. ….engste ervaring ooit.

  3. Mijn ergste en engste waargebeurde verhalen uit mijn jeugd. Kindervakantie week Joepie (Limburg) is er schuldig aan. Ga zitten en ik neem je mee in mijn jeugd.

    Once upon a time there was a little girl Jill. Elke zomer vakantie was het weer feest als Joepie begon. Een week voor alle basischooleerlingen uit ons dorp konden hier aan mee doen. 1 week hadden de ouders rust en waren de kinderen een hele week onder de pannen van Joepie. De week begint met het bouwen van onze eigen hutten. In groep 1 en 2 komen sterke papa’s helpen en bouw je een leuk hutje waarin je in lunch. Je mocht schilderen, kwasten waren ook aanwezig maar he thuis mocht je niet met je handen schilderen bij Joepie wel, bij Joepie mocht (bijna) alles. Oude kleren aan en lekker knodderen maar. Naar mate je ouder werd werd de hut groter, stoerder en beter. Maar als je in groep 7 en 8 zit moet je een hut bouwen waarin je zelf ook 2 nachten slaapt. Dus de hut moet wel tegen een stootje kunnen. Je zult er wel achter komen waarom dat zo belangrijk was. Natuurlijk hielpen onze super papa’s nog steeds mee want een hut waarin je moet slapen is toch wel andere koek. En iedereen wilde natuurlijk de stoerste, mooiste of gaafste hut. Er waren zelfs hutten met 2 verdiepingen en torenkamers. Die vaders vonden het stiekem ook weer heerlijk om kind te zijn. Nou klinkt dit nog niet echt als een ergste of engste waargebeurd verhaal. Sterker nog, ik koester hele mooie herinneringen aan deze tijd. Bij Joepie mocht alles, dat was algemeen bekend in ons dorp maar niet alleen in ons dorp maar in de wijde omgeving stond Joepie bekend om zijn zeeeeer professionele en beangstigende spokentochten. Vanaf groep 5 krijg je te maken met deze spokentochten. De spokentochten voor groep 5 en 6 zijn minder eng dan die voor 7 en 8 want dat zijn natuurlijke al stoere jongens en meiden. Nougoed ik groep 5 en 6 was ik al zo gruwelijk bang dat ik een leiding mij apart genomen heeft en mij uitgelegd en heeft dat het nep was. Ik geloofde het niet en kon niet stoppen met huilen en gillen. De leiding is met mij terug gegaan naar het Joepie terrein waar onze tenten stonden. Toen durfde ik weer adem te halen. Toen ik in groep 7 zat had mama mij van te voren nog verteld dat ik in mijn achterhoofd moest houden dat het nep was. Dat de enge mannetjes nep waren en verkleed. Figuranten. Ik zei heel stoer dat ik het begreep en wilde me niet laten kennen. Nou daar gingen we. Het was donker en het was dat jaar een onstuimige zomer. We werden per groepje in een auto gezet en gingen rijden. Als basisschool meisje uit groep 7 ken je je omgeving nog niet zo goed en lijkt het al snel dat je aan de andere kant van Nederland bent. Het was al laat op de avond en al lekker donker toen we uit mochten stappen. Ik was op van de zenuwen, donker is niks voor mij. Bij elk geluidje wat ik hoor (nog steeds) denk ik dat er monsters in de struiken zitten die me willen opeten of meenemen. Ik ben zelfs op mn 22ste nog bang in de donker (in een rustig gebied hartje Amsterdam is anders) Goed we gaan terug naar de spokentocht. Natuurlijk worden niet alleen de kinderen gedropt maar wij hadden elk jaar leiding mee, deze waren minimaal 18 plus en vaak ouder. Zei wisten ook niet wat deze tochten inhielden of wat er ging komen en konden ons dus nergens op voorbereiden. Ik weet nog dat we midden in een bos stonden, we kregen een brief mee en een fles “jenever” (geen echte drank) Ik kan me nog voor de geest halen wat er op het briefje stond “Deze fles Jenever moeten jullie over de Duitse grens smokkelen, hier staan agenten die jullie opwachten. Kies je strategie en zorg dat je de Duitse grens overkomt met de fles Jenever.” Opzicht klinkt het niet als iets mega gruwelijks. Toch? Tevens kregen we een landkaart mee waarop een route aangegeven stond tot de grens. Daar moesten we zelf een manier bedenken om over de grens te komen. We liepen in een verlaten bos achtig gebied. Buiten het feit dat je dieren geluiden hoorde voelde ik zo sterk dat er ook mensen aanwezig waren. Ik rilde van de kou van de spanning en van alle adrenaline die door mijn jonge adertjes gierden. Nog geen 5 minuten onderweg en ik hoorde honden geblaf, het geblaf kwam dichter bij en ik begon als een gek te rennen, ik moest weg ( ik ben ook echt bang voor grote honden brr), Ik bleef rennen en negeerde het geroep van mijn begeleiding tot ik ineens tegen iets/iemand aanrenden. Ik besefte niet helemaal wat er gebeurd en toen ik opkeek zag ik een man staan, hij stond midden op de weg en ik was er tegen aangerend en ik sloeg een oorverdovende gil. Ik wilde terug rennen maar de man greep me vast aan mijn schoudertje. Ik stond aan de grond genageld. De leiding had mijn gegil gehoord en kwam met mijn groepsleden dichterbij. De man vroeg wat wij te bieden hadden zodat hij ons door liet gaan. De jenever was geen optie dus we boden onze enige zaklamp aan. De man accepteerde de zaklamp en liep zonder hem aan te maken de bossen in. De leiding zei dat ik bij ze moest blijven en ik stond te huilen. Ik wilde naar huis, weg uit dit nare bos. Maar ik kon nergens heen. We liepen door, rillend van de zenuwen op hield alles nauwlettend in de gaten. We liepen verder richting de grens toen het begon te regenen. In een mum van tijd begon het te stort regenen en trok en een flink onweersbui over. Het ging te keer en waren midden in het bos. Wij rende zo snel we konden hopend dat we op een open terrein zouden komen. Onze leiding had een telefoon mee. Toen deze afging schrokken we allemaal. Het was Joepie we moesten meteeeeeeeeeeen naar de Duitse grens komen, zo snel als we konden dat bos uit want de onweersbui die aan het razen was zag er niet heel goed uit. We rende zo hard we konden en zagen bij de grens politie en Joepie medewerkers staan. Het ging inmiddels zo tekeer dat we over de grond kruipend verder moesten. Bij de mensen aangekomen moesten me onmiddelijk de auto in. De we kregen allemaal een deken en reden zo snel we konden terug naar het dorp. Niet naar het Joepie terrein want buiten zijn met deze onweer was vragen om problemen. We werden naar de Wingerd gebracht. Een horeca gelegenheid met een grote zaal. Alle groepjes waren er al. Wij waren als laatste groepje vertrokken en alleen wij hadden in deze zware onweersbui gezeten. Ik had het niet meer en brak helemaal toen mama er stond te wachten. Ik rende in haar armen en kan me nog goed herrinneren dat ik me eindelijk veilig voelde. Mama had droge kleren meegenomen en ik kleden me snel om. De organisatie riep dat iedereen die nacht thuis zou slapen omdat de onweer te gevaarlijk was.

    Joepie heeft heeeeel heel veel klachten gekregen en boze ouders die het onverantwoordelijk vonden dat dit gebeurt was. Maar die onweersbui had niemand zien aankomen en was in een keer opgerukt.

    Tja als dat geen erge en eng waargebeurd verhaal is weet ik het ook niet meer. ps ik ben niet zo goed in kort typen zoals je ziet! Tijdens het typen kreeg ik weer rillingen ervan. brrr. die man is echt het engste wat me ooit is overkomen.

    Buiten het feit dat het verschrikkelijk eng was, is het ook een stoere herinnering. Bang in de donker ben ik nog steeds ( komt niet door Joepie hoor) maar voor onweer zeker niet. Ik vind onweer echt heel fascinerend, misschien heeft deze ervaring daar zeker mee te maken

    holy shit wat een verhaal!

    leeeeeeeeeeeees ze!

    Heel veel liefst Jill

    1. wow wat een verhaal. Natuurlijk.is het nu tijd om.ook mijn verhaal met je te delen. ik ken je gevoel namelijk. ik zal het wel wat korter houden. Neem wat lekkers te drinken een stukje chocolade en lees mee met mijn kinder nachtmerrie!

      Groep 8 is het jaar dat je op kamp.mag. Ik ben een geboren en getogen rotterdammer en hou heel erg van de drukte en de mensen om mij heen. Bij het kamp aangekomen hadden we een groot huis en een los huisje ernaast met een gymzaal en zeker wel 50 bij 50 m open gebied. We hadden aan het einde wat zo een 10 min lopen was nog buren zitten,maar ernaast zat een bos. Ik was zelf nogal een angstig maar erg nieuwsgierig kind. Ik was toen 12 en dol blij dat ik een keer ook buiten huis of buiten de buurt kon zijn! We hadden hele leuke avonden en middagen maar 1 enge middag en 1 enge avond stond mij bij.

      op een middag gingen we het bos in om een soort van politie en boef te spelen. Wij moesten op zoek naar de belangrijke personen in het spel. Ik was een kleine dame van toen nog 1.45 en redelijk tenger waardoor ik niet snel opviel. We gingen op zoektocht en als je gevonden werd moest je het pokken end terug lopen en opnieuw beginnen. Je had 3 kansen. Ik had al snel een paar punten te pakken en toen was het belangrijkste vind de koningin! Natuurlijk ga ik opzoek maar die kinderen willen weten waar ik iedereen gevonden heb en ik was zo gefocust dat ik zei ze lopen aan die kant waar ze ook liepen toen. Ik kroop over de grond verstopte mij in bossen en alle andere plekken waar ik bij kon in het donkere bos. Op een begeven moment werd het dieper bebost en ik dacht hier moet ik zijn. Ik sloop dichterbij en zag van alle kanten de politie lopen ( mijn andere docenten dus die mij terug sturen) ik sloop langzaam dichtbij en zie mijn lievelings docent van de kleuterschool in een prachtige jurk zitten op een boomstam. Ik tik haar aan en ze valt bijna van de stam doordat ze mij niet doorhad. Ik bracht haar naar de start en ik had gewonnen. Ik had geen klusjes meer whoohooo. Het enigste nadeel was nog wel het slapen met 13 andere meisjes die mij wakker probeerde te maken omdat ik snurkte en vervelende jongens die kakkerlakken ik je kamer loslieten….

      Het 2de is de dropping. Om 12 uur snachts werden wij begeleid naar het bos een stuk verder op. we hebben een leiding en zaklampen en moeten het bos uit komen, maar we zagen niet hoe we liepen! we waren namelijk geblinddoekt. Ik liep stoer te doen dat ik de weg wel even kan vinden doordat ik redelijk goede ogen heb doordat ik half doof ben. Ook hier liepen er van die mannen rond die je niet mocht zien en je konden arresteren. dan werd je uit de groep gehaald en naar de lijn gebracht. Mijn groep was gepakt maar ik was weer eens gaan verstoppen. Ik zoek zelf wel een uitweg dacht ik. Natuurlijk.gaat het niet zo makkelijk dus ik dacht laat mij mij gevoel volgen en een andere groep vinden. intussen hoorde je overal geritsel en uilen die roeken. Vol spanning loop ik daar in mijn donkere kleding. Uiteindelijk voelde het zo een eeuwigheid dat ik ben gaan roepen en schijnen met mijn licht en uiteindelijk was ik gewoon dicht bij de grens! Gelukkig hadden we alleen de volgende dag nog het feestje en dan mochten we weer in ons eigen vertrouwde bed slapen thuis!

      Een week die mij is bijgebleven!

  4. Mijn waargebeurde verhaal was toen we op vakantie waren in Madagascar. We zijn overvallen 200 meter van ons hotel. We liepen op het strand toen er drie mannen uit de bosjes kwamen. Mijn man kreeg een pistool op zijn hoofd en een andere jongen die bij ons was een enorm mes op de keel. Ik en de vriendin van die jongen liepen 50 meter achter hun en zagen het dus gebeuren. Alles kon ingeleverd worden bij de overvallers. Terug in het hotel zei ik dat we de politie moeten bellen maar de hotel eigenaar zei dat dat niet helpt in het bureaucratische Madagascar. Hij zou het zelf regelen. Meteen begonnen de secretaresses te bellen en de hoteleigenaar stond zijn geweer te laden. Meteen stormden de koks uit de keuken met messen en het ding waarmee men pizza’s in de oven schuift. Even later kwam een pick-up truck met mannen met speren en bijlen. We moesten ook mee om de daders te identificeren. Die werden gepakt. Het blijkt dat er ongeveer 300 mannen met bijlen, speren, stokken en messen op blote voeten de omgeving hebben uitgekamt. Toen de daders gevonden werden stond de hoteleigenaar zijn geweer te richten. Gelukkig is hij tegengehouden. S’avonds moeten we in het dorp komen, een dorpje van lemen hutjes. We dachten voor een overwinningsfeest maar nee het was een lokale rechtszitting. De daders lagen er half bewusteloos bij met hoofdwonden. We kregen de vraag of we zelf de trekker willen overhalen of dat zij dat zullen doen. Daders overdragen aan de autoriteiten was geen optie dan zouden we nog een maand of drie moeten blijven. Hmmm lekkere keuze. Ze zouden het op hun manier oplossen, we hoefden geen getuige te zijn. De volgende dag moesten we alsnog naar het politiebureau om aangifte te doen voor de verzekering. Men had toch besloten dat als we toch naar het politiebureau moeten dat we dan meteen de boeven af konden leveren. Met de pick-up truck met de boeven onder begeleiding van drie mannen met geweer en speer hebben we ze bij de politie afgeleverd. Pffff gelukkig zijn ze niet voor onze voeten geëxecuteerd. Wel heb ik er nog weken slecht van geslapen. Wat een avontuur.

Laat een antwoord achter aan Chardonay Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *