Vandaag is het tijd om iemand van eigen bodem in het zonnetje te zetten . Vorig jaar was Kismet een van de laatste boeken die ik gelezen had. Een verhaal vol liefde gaat er bij mij zeker wel in!
Vandaag kom je meer te weten over Stefan Tetelepta.
Mijn recensie van het boek :
Recensie Kismet
Dit interview was bedoeld om in januari te publiceren. Het is nu maart.
Zijn de vragen lastig?
In zoverre lastig, dat ik de antwoorden niet kan toedichten aan fictieve karakters. En vanwege mijn journalistieke achtergrond zit ik meestal aan de andere kant van de tafel. En omdat jouw vragen niet gaan over met welke kleur viltstift ik de correcties doe (roze), heb ik er wellicht langer over nagedacht dan nodig was. Maar steek van wal.
De eerste vraag is een makkelijke hoor; wat kun je over jezelf vertellen?
Ik ben 48, heb een journalistieke achtergrond, maar de afgelopen tien jaar had ik een eigen bedrijf in het maken van bedrijfsfilms en fotoreportages. In mijn vrije tijd wandel en fiets ik, ga naar de bioscoop, ik schrijf natuurlijk en ik lees boeken. Ik hou van hetzelfde genre als het genre dat ik schrijf: feelgood.
En als je schrijft, hoe ziet dat proces eruit?
Een verhaal ontstaat in mijn hoofd, soms kan dat wel jaren duren. Schrijver Guus Kuijer verwoordde het ooit mooi in zijn jeugdroman ‘De tranen knallen uit mijn kop’:
“Jonathan is zo’n jongen die almaar verhaaltjes in zijn hoofd krijgt. Dat gaat vanzelf. Ze groeien aan een verhalenboompje. En als er een rijp is valt het eraf.”
Zo werkt dat ook bij mij. Kismet ontstond twintig jaar geleden als bloesem. Toen het klaar was om geschreven te worden zette ik de eerste versie in 21 dagen op papier. Daarna had ik twee jaar nodig het in meerdere versies definitief vorm te geven. De eerste versie lijkt in de basis nog op de gepubliceerde, dertiende versie, maar er is veel veranderd, er kwamen bijvoorbeeld ook personages bij.
Ik schrijf niets op gedurende al de jaren, alles wat bruikbaar is blijft hangen. Omdat ik nog geen uitgever heb is er ook geen deadline. Dat werkt soms ook tegen je, ik presteer het beste met een deadline. Nu Kismet aanslaat voel ik wel een deadline voor een nieuw boek overigens.
Ik ben zoals je al gelezen hebt dol op je boek. Voor mij zaten er veel quotes in die ik herken, wil hebben of wil beleven. Wat was je grootste inspiratie?
Dat is toch de liefde. De meeste inspiratie haal ik uit mijn eigen leven. Dat klinkt vast afgezaagd, maar een oud schrijversgezegde meldt dat je moet schrijven over wat je kent. De plot en de twist zaten al twintig jaar in mijn hoofd en ik wist ook dat de hoofdpersonen een man en een vrouw waren, maar pas in 2016 kwamen ze tot leven, toen ik me ging afvragen wat ìk zou doen als ik zou meemaken wat Finn meemaakt.
Je bent twee jaar bezig geweest met het boek, maar wanneer wist je dat klaar was?
Dat weet je niet, althans ik niet. Misschien is het voor mij ook nooit echt klaar, maar soms moet je gewoon besluiten dat het goed is. Misschien is dat ook wel een stukje angst, dat je iets los moet laten en je er niets meer over te zeggen hebt. Hopelijk kan ik mijn tweede boek sneller loslaten.
Geloof jezelf in Kismet?
O, zeker, honderd procent. Het is meer dan liefde tussen twee mensen, het zit ook vriendschap en geluk om je heen, je hoeft het alleen maar te herkennen en vast te pakken. Maar het is geen verplichting om dat te doen. Het lot, voorbestemd zijn, is ook niet per se voor altijd, het kan ook voor een kort moment zijn.
Heb je zelf dit gevoel ervaren en zo ja, ervaar je het nog steeds?
Ik heb het gevoel zeker ervaren, sterker nog, zonder dat was Kismet er niet in deze vorm geweest. Ik ervaar het in zoverre nog steeds. Als je de juiste persoon tegenkomt, werkt dat door in je verdere leven, ongeacht of die persoon later nog actief in je leven is of niet. Kismet is geen wondermiddel dat alles fikst, het is een mogelijkheid het beste uit jezelf te halen. Het is een handvat, je moet het verder zelf doen.
Hoe kijk jij tegen de liefde?
Realistischer dan voor ik aan Kismet begon te schrijven. Ik geloof erin, het bestaat zeker. Maar veel mensen zijn meer verliefd op het idee van liefde dan de liefde zelf. Dat je koste wat kost dat plaatje wil invullen dat in je hoofd zit. Ik dacht ook zo. Zodra je dat perfecte plaatje loslaat en je dicht bij jezelf gaat staan, kan er ruimte voor een ander zijn. Het is oké als er iemand is, maar ook als er niemand is en dat je weet dat de wereld dan niet vergaat.
Overigens, onlangs zag ik de show van Daniel Sloss, genaamd ‘Jigsaw’. Hij verwoordt het goed. Naar verluidt verbraken meer dan 4000 mensen hun relatie naar aanleiding van wat hij zegt. Liefde bestaat, maar dat moet je niet tegen elke prijs willen vasthouden. Aanrader, staat op Netflix.
Oh, dat ik er realistischer naar kijk betekent niet dat ik geen dromer meer ben. Ik mijmer alleen minder.
Geniet je van het leven of zit ook jij vast in een patroon?
Sinds ik patronen durf los te laten, geniet ik (nog) meer van het leven. Ik denk dat ik een lange tijd in een patroon zat, inderdaad, grappig dat je dat zegt, en niet los durfde te laten. Het leven is veel leuker buiten dat patroon, je kunt het niet opnieuw doen, wel beter. De overeenkomsten met het boek en mijn leven zie ik nu pas achteraf.
Als je iets mocht veranderen of wensen, wat is dan je grootste wens?
Ik wil niets veranderen, alles gebeurt met een reden. Maar wensen heb ik zat. Dat Kismet een wereldwijd succes wordt bijvoorbeeld. En mijn volgende boeken ook. En een wit huis met veranda in Alabama natuurlijk, waar ik al die boeken ga schrijven.
Je boodschap is dat liefde voorbestemd is, maar is er meer? (Ik zie persoonlijk namelijk zoveel meer!)
Er is veel meer, natuurlijk. Liefde is voorbestemd, maar er zijn genoeg mensen die die liefde laten gaan en ook gelukkig worden of al zijn. Liefde is geen tovermiddel, geen drankje en geen invulling, maar een aanvulling op je eigen leven. Zei ik dat niet al, of heb ik nu een déjà vu?
Waar heb je het grootste plezier aan beleeft met het schrijven?
Als karakters het overnemen. Zodra ze een eigen wil krijgen en ik hen volg in plaats van zij mij, dat magische moment geeft me het grootste plezier.
Kunnen wij meer van zulke boeken verwachten?
Ik heb mijn stijl wel gevonden in het feelgoodgenre, dus daar ga ik nu mee verder. Ik heb met oud en nieuw een kort verhaal met de naam ‘Unbesmirched’ gepubliceerd, dat werk ik nu uit tot een roman.
Wat is het leukste wat je hebt gehoord over Kismet?
Ik vind het leuk als het mensen aan het denken zet. Dat betekent dat Kismet meer is dan een liefdesverhaal. En dat het lezers op het verkeerde been zet, daar beleef ik ook veel plezier aan. Ik vraag wel wat van de lezer en tot nu gaat negentig procent er in mee. Dat is het grootste compliment dat ik kan krijgen.
Is er tot slot nog iets wat je kwijt wil.
Op zaterdag 23 maart hou ik in Leiden een Kismet-middag met een lezing, een wandeling naar het park waar hoofdpersoon Finn woont en een bezoek aan de boekenzolder. Ik hoop de lezers van jouw blog – en ook jou – daar te ontmoeten.
Kismet is gratis te lezen in ruil voor een recensie op www.stefanschrijft.nl
