Een boek dat ik absoluut moet lezen. Er zijn verhalen die vertelt moeten worden, ook waar de ’taboe’ op zit. Mentale ziektes die uiteindelijk ook lichamelijk worden zijn zo
Onbegrepen.
Specificaties
- Nederlands
- December 2018
- 256 bladzijdes
- Uitgeverij Ten Have
- EAN : 9789025906559
- Ziekte en stoornissen
Beschrijving
‘Emma wil leven’ van Josha Zwaan gaat over een meisje dat 12 is als ze gediagnosticeerd wordt met anorexia. Jarenlang streed Emma tegen deze verschrikkelijke eetstoornis, tot ze het absolute dieptepunt bereikte. Ze vertrok naar een kliniek in Portugal, om daar een intensieve behandeling te ondergaan. Want Emma wilde maar één ding: leven. Maar het meedogenloze monster dat anorexia heet, liet haar niet meer los. In april 2016 overleed Emma, 18 jaar jong.
Dit boek, dat leest als een roman, diept het verhaal van Emma uit, en plaatst haar gevecht in een breder perspectief. Auteur Josha Zwaan bekeek de vele uren filmmateriaal en sprak intensief met de ouders van Emma, haar zus en vriendinnen, docenten en haar artsen. De perspectieven van de betrokkenen worden afgewisseld met dagboekfragmenten van Emma zelf.
Naar de gelijknamige documentaire van Jessica Villerius.
Voor het lezen
Dit boek heb ik van de uitgever, want ik weet dat ik dit verhaal wil lezen. Het zal heftig worden, ik zal dingen herkennen want ja ook ik heb zware ondergewicht gehad. Ook ik heb tijden bijna niet gegeten. Ook ik struggle nog steeds.
Ik heb gelukkig een manier gevonden om mezelf bezig te houden. Werk is voor mij de oplossing, want als ik niet werk, zak ik weg en gaat het mis.
Ze is veel stoerder dan ik. Als zij valt, krabbelt ze overeind en rent door, pijn of geen pijn. Zeis megagoed in sporten en vooral zo fanatiek. Ik snap nooit waarom ze zo onzeker is over zichzelf. Iedereen vindt haar leuk, je kunt ontzettend met haar lachen en ze heeft echt een eigen stijl.
Tijdens het lezen
Je voelt de zware strijd die geleverd word. Het is mooi dat het niet alleen vanuit haar, maar ook vanuit de familie, vrienden en zelfs behandelaars gezien word. Je leest ook hun verhaal. Je ziet hoe sterk iemand kan zijn, maar de ziekte verpest een hoop.
Ik ken absoluut het gevoel van onmacht. Als je fouten maakt, moet je boeten. Je doet het jezelf aan, je mag geen fouten maken. Moet geaccepteerd worden in de maatschappij & als je fouten maakt, dan word je niet geaccepteerd. Hoe los je dit op? Een manier bedenken waar je grip op hebt en je daarop straffen.
Door de ruzies, het dwingen gaat het niet makkelijker. Het werkt juist averechts. Hoe meer je in de gaten gehouden word, hoe meer je verzint om er onder uit te komen.
Zorgen voor morgen verpesten de dag van vandaag. Het leven is net een spiegel. Lach ertegen en het wordt aardig. Kijk er kwaad naar en het wordt dreigend.
Conclusie
De laatste hoofdstukken heb ik het absoluut niet droog gehouden. Je weet wat er aan komt, je weet hoe het kan gaan…. Het is zo onbegrijpelijk en die onmacht, man .
Het verhaal is super heftig, zo echt en zo zwaar. Je voelt de onmacht van alle mensen, ook van haarzelf. Ik ben echt stil en na een half uur nog steeds aan het snotteren. 🌟🌟🌟🌟🌟.
Persoonlijke Note
Na lang wikken en wegen heb ik besloten om een klein stukje te schrijven. Als het wat onsamenhangend is, sorry, ik barst van de emoties nu.
Ik heb zelf jaren bij het GGZ gelopen. Ik heb vanaf mijn schooltijd, eigenlijk daarvoor al enorme moeite gehad met eten. Ik had nooit honger, er werd weinig op mij gelet.
Toen ik naar school ging werd er toen ik in groep 3 ( jaar of 6/7) een streng beleid eruit gegooid. Je mag niks anders eten dan fruit in de kleine pauze van 10 uur. Broodjes waren voor de pauze die je op school was tussen 12 & 1. Voor mij was dit een hel, ik at geen fruit. Mijn moeder pleitte mij ook vrij, mijn dochter wilt geen fruit eten, dus dat forceren wij niet. Maar eten, dat mocht echt niet om 10 uur als het geen fruit was.
Al snel begon ik er goed in te worden. Gewapend met mijn 2 pakjes (suikerbommen) wicky kwam ik vaak de dag door. Af en toe at ik mijn gesmeerde boterhammen op. Mijn avondeten at ik vaak wel netjes op, als mij dat niet lukte schoof ik wat bij moeders.
Heel mijn basisschooltijd ging het wel zo. Van de huisarts werd ik doorverwezen naar iedere 3 maanden maximaal een controle bij het GGZ. Mijn vader werd er altijd boos om, waarom ga je niet gewoon normaal eten? Waarom moeten we hier naar toe, het is echt onzin. We geven je eten, maar je eet niet alles op!
Rond de afspraak momenten zorgde ik altijd dat alles beter was. Ik at weer wat meer, dronk meer en langzaam leek het wat.
Gelukkig kwam bij mij de ommezwaai. Mijn ouders gingen uit elkaar en bij mij ging er wat om. Eerst had ik het enorm moeilijk, ondertussen was ik een paar jaar met mijn moeder. Ik woog op 13 jarige leeftijd 35 kilo als een meid van 1.50. niet heel schokkend vind ik….
Langzaam beginnen mijn vrouwelijke hormonen te komen en voor mij was dat mijn redding in combinatie met werk. Ik kreeg wat meer structuur en drang naar eten door de wisselingen in mijn lichaam en het bezig zijn. Ik deed altijd de zware taken, want het is heerlijk als ik de calorieën voel verbranden, nog steeds. Ik heb het bezig zijn, het harde werken nodig.
Er zit alleen een keerzijde aan, mijn astma is terug, mijn chronische oorontsteking zorgt ervoor dat ik evenwicht sproblemen heb voedsel loopt nog steeds niet altijd lekker, maar ik val niet in grote mate af. Het ritme vinden is zoo moeilijk.
Wanneer eet je genoeg?
Ik heb ook heel erg moeten huilen om dit boek en ik ben blij dat ik er met je over heb kunnen praten <3
Zeker ik ook!